Εμφανίστηκε μια μέρα το χειμώνα που μας πέρασε. Έριξε μια χαμηλωμένη, ένοχη ματιά από μακριά και δέχτηκε να φάει μονάχα όταν έκρινε πως βρισκόμασταν σε απόσταση ασφαλείας. Ο λόγος που παρέμεινε στα μέρη μας ήταν η σκυλοπαρέα βετεράνων, που απλώς τον ανέχτηκε ως ακόλουθο, και σίγουρα δεν ήθελε να έχει την παραμικρή σχέση μαζί μας.
Τον ονομάσαμε Περσέα. Το όνομα ενός ήρωα αλλά και ενός μακρινού αστερισμού.
Όσο κυλούσε ο καιρός τόσο ο Περσέας θωρακιζόταν πίσω από τους φόβους του. «Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» λέει μια παροιμία και αυτό ακριβώς άρχισε να εφαρμόζει και αυτός. Έγινε στόχος ο βιαστικός περαστικός, το μηχανάκι του delivery, η μαμά με το καροτσάκι, ο ηλικιωμένος που ύψωνε το μπαστούνι, ακόμη και αυτός που δεν τον φοβήθηκε και έσκυψε να τον χαϊδέψει. Ότι κινούταν, ο Περσέας το υποδεχόταν με ένα αγχωμένο γάβγισμα και μία κατά μέτωπο επίθεση που σταματούσε μερικές δεκάδες εκατοστά πριν από το υποψήφιο θύμα του.
Όπως ήταν λογικό δεν άργησαν οι φωνές διαμαρτυρίας. «Αυτό το σκυλί πρέπει να φύγει!», «Να φωνάξουμε το Δήμο!», «Να έρθει ο μπόγιας να το πάρει!», «Καμιά φιλοζωική. . .», «Αργά ή γρήγορα θα τη φάει τη φόλα του».
Εμείς όμως, πίσω από τα απειλητικά γαβγίσματα διακρίναμε ένα ζώο σε σύγχυση, αβέβαιο και εν τέλει ένα ζώο που ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια. Σκεφτήκαμε, υπολογίσαμε όλα τα ρίσκα και αποφασίσαμε να του δώσουμε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που ζητούσε. Ο Περσέας θα ερχόταν μαζί μου στο σπίτι για να δημιουργήσουμε μαζί νέες αναμνήσεις και για να του δοθεί η δυνατότητα να αποκαλύψει το καλό σκυλί που ήξερα, σαν από ένστικτο, πως κρύβει μέσα του!
